Woensdagochtend gingen we naar een bejaardentehuis om daar een voorstelling te geven over huiselijk geweld. Van buiten zag het bejaardentehuis er niet zo luxe uit maar als je er binnen kwam, WAUW! Echt dat had ik niet verwacht!! De zaal waar we mochten optreden was ook echt voor optredens bedoeld, we hadden zelfs een podium en een tribune!! Maar we zijn voor het podium gaan optreden omdat toegankelijkheid erg van belang was.

Terwijl wij aan het klaarzetten waren stroomden langzamerhand de ouderen binnen, met de meest gekleurde pantoffels. Ze gingen allemaal verspreid zitten, het leek net de middelbare school met allemaal groepjes. Toen het stuk begon waren de ouderen intussen lekker aan het kletsen, niet bewust dat ze zo hard praatte dat ALS we roemeens verstonden we het allemaal gehoord hadden haha! In het midden van het stuk ging ook op een gegeven moment een mobiele telefoon af, eentje van de ouderen. We wachten in spanning af wat ze zou doen, en ja ze nam op Haha! En ze nam niet alleen op maar ze knoopte een heel gesprek aan met degene aan de andere lijn. Intussen zaten wat oudere vrouwen wat te roddelen. Op een gegeven moment ging een van de begeleiders van het bejaardentehuis naar de vrouw toe om te zeggen dat ze óf de telefoon uit moest doen óf naar buiten moest. Daar kwam eerst nog een discussie uit want mevrouw had een telefoontje gekregen uit Italië. Maar ze heeft uiteindelijk opgehangen! Ik had alles mooi kunnen voglen want ik zat helemaal achterin met Pema.

Het stuk dat gespeeld werd ging over huiselijk geweld, dat was ook het eerste optreden dat we hadden. (zie voor uitleg blog maandag 25 juli).

Een vrouw die in kwam springen speelde de moeder van de dronken man, zij moest hem overtuigen dat wat hij deed verkeerd was. Dat hij de draad kwijt was en zijn pijn moest verwerken en niet wegdrinken.

Als tweede kwam er een andere vrouw, die speelde de vrouw van de dronken man, Nu moest zij haar overtuigen dat hij op moest komen voor zijn gezin en moest stoppen met drinken want anders zou zijn met haar zoon hem verlaten.

Als derde kwam er weer een vrouw en speelde ook de vrouw van de dronken man. Ze leefde zich alleen niet in in de rol, ze vertelde over haar eigen levensverhaal.

Zij had namelijk precies hetzelfde meegemaakt. Haar man was ook dronken en sloeg haar altijd, ramde haar altijd in elkaar. Hij had haar hele leven verpest en ze kon niet weg. Later had het zijn lichaam zo vernield had alles constant uitgepompt moest worden(Ik weet van dat laatste niet meer precies hoe ze dat uitlegde).

Iedereen was stil, dat hadden we niet verwacht, dan komt de echte leed naar boven, de vrouw was ook helemaal overstuur en Maria is even bij haar gaan zitten ookal verstond ze er niks van.

Haar man was inmiddels overleden.

Na de voorstelling gingen we even terug naar huis voor het middageten en maakten ons klaar voor de volgende voorstelling. Dit was ‘mijn’ tweede en laatste voorstelling en we zouden gaan optreden in een daklozencentrum. Kristie zou in twee keer ons daar heen brengen, we pasten namelijk niet allemaal in het busje, dus gingen wij als groep die moest optreden als eerst. We reden richting het daklozencentrum en de huizen en straten werden steeds armoediger, echt waarom zijn we hier niet eerder geweest?! Justine, degene die de Gypsy speelde, begon zich steeds ongeruster te voelen. Daar stond ze dan aangekleed als Gypsy, wie weet hadden ze wel wat tegen Gypsy’s?! Ze voelde zich niet erg op dr gemak..

We moesten bij aankomst even buiten wachten totdat Iuliana klaar was met bespreken. We stonden daat mooi te wachten en werden natuurlijk wat aangestaard. Ook kwam er nog een zwerfhondje langs die wat aan ons zat te snuffelen. Hij was helemaal niet vals want de daklozen aaiden hem gewoon en speelden wat met hem, blijkbaar was hij daar een bekende. Toen Iuliana weer naar buiten kwam konden we kiezen, óf we traden op in een hele kleine ruimte óf we traden op buiten, maar dan heb je wel de kans dat mensene eerder weg zullen gaan.

Dus traden we op binnen, dan maar krap. We moesten we wat improviseren want wij waren degene die de meeste ruimte nodig hadden en we zaten uiteindelijk in een ruimte dat het formaat heeft van een slaapkamer en dat was niet alleen de ruimte voor het publiek maar ook de ruimte voor ons optreden. Lekker krap dus, maar het lukte wel aardig. Het was echt helemaal vol en toen de rest van de groep opgehaald werd konden ze er niet meer bij, dus zaten ze buiten en zijn halverwege het stuk(kwam ik later achter) weer weggegaan.

We hadden het conflict duidelijk gemaakt en toen mochten ze invallen, een jongen van ergens in de 20 nam mijn rol over en wou ook duidelijk maakte dat er niks mis was met gypsy’s door te reageren op de opmerking (“No that’s Gypsy style, we don’t want to look like Gypsy’s ughh”) : “There’s nothing wrong with Gypsy style.” En ging daar nog wat verder op door.

Daarna ging een andere jongen van in de 20 invallen voor de Gyspy. Hij niesde en de rijke familie werd boos, ze begonnen hem uit te foeteren dat hij vies was dat hij moest gaan werken, dat hij uit hun buurt moest blijven dat hij niks was, de hele riedel.

Hij reageerde hierop dat het hem speet, dat het niet zijn bedoeling was en dat hij niet snapte waarom ze tekeer bleef gaan. Hij was stonk dan misschien wel, had misschien geen baan maar had wel een hart en ondanks dat ze zo tegen hem tekeer ging hun toch respecteerde en daar draait het om. Het draait niet om alle kleren die je kunt kopen of hoeveel geld je hebt. Het gaat om het hart, vrijheid en respect. Daarna ging hij weg, Ik snapte niet waarom.

Daarna kwam de eerste jongen weer, die had weer een idee om het op te lossen.

Hij nam deze keer de rol over van de zoon. En deze keer niesde hij! Als rijkelui’s zoon. Hij bood zijn excuses aan de Gypsy die het accepteerde en zei dat hij er ook niks aan kon doen. Hij legde uit aan zijn moeder: “Ze hebben dan wel minder geld dan ons maar het zijn ook mensen, minstens net zo goed”.

Het viel me op dat de jongens het vooral veel over respect hadden gehad, ze weten natuurlijk hoe de Gypsy’s zich voelen aangezien ze zelf dakloos zijn.

Hierna werd er gevraagd of ze nog vragen hadden en raakten we met ze in discussie. Dit was het moment wanneer de jongen die wegging, weer terug kwam.

Hij keek naar Amber(degene die de dochter speelde, amber zit zelf in een rolstoel) en vroeg(op een respectvolle manier) of Amber echt in een rolstoel zat of dit maar speelde. Amber legde uit wat er met haar aan de hand was. Hierna bood de jongen zijn excuses aan, hij had blijkbaar tijdens het spelen iets tegen haar gezged(wat niemand heeft meegekregen) waarmee hij haar dacht beledigd te hebben. Hij zei dat hij gezegd had: ik kan tenminste nog lopen!

Daarom was hij weggelopen en hij schaamde zich kapot.. Ik vond dit zo knap, hij had ook gewoon weg kunnen blijven, maar in plaats daarvan bood hij zijn excuses aan.

De jongens begonnen ons te vragen wat het doel was van dit ‘optreden’, we vertelden hen dat het de bedoeling was dat ze leerden hoe ze met bepaalde situaties om konden gaan en hoe ze het beste konden reageren, doordat iedereen zijn eigen ‘point of view’ liet zien leerde iedereen te denken op andere manieren dan wat ze gewend waren.

En niet alleen hun, wij ook.

De jongens vertelden dat ze het goed vonden alleen dat het voor hun geen zin had. In zulk soort situaties word en nauwelijks met woorden gewerkt, enkel geweld. Je kon er geen woord tussen proppen.

Daar stonden we inderdaad met onze mond vol tanden, daar hadden we geen oplossing voor op dat moment.

De jongens gingen verder: “Hoe moet ik nou geloven in mijzelf als overal om mij heen word verteld dat ik niks kan, niks waard ben en geen goed persoon ben. Dan begin je daar in te geloven”.

Wij vroegen hem of het hem nooit verteld was dat hij wél goed was. Hij antwoordde: enkele keren, maar daar geloof je dan niet meer in, dat heeft geen kracht meer in vergelijking met de anderen.

We vertelden hem dat hij in zichzelf moest geloven wat hij is een goed persoon anders zat hij hier echt niet! Hoe moeten anderen in je geloven als je niet in jezelf gelooft?! Je maakt je het jezelf alleen maar extra moeilijk, je bouwt extra hindernissen voor je jezelf door niet in jezelf te geloven! Hij wuifde het allemaal weg en vroeg of wij wisten hoe het voelde, nee dat wisten we niet, hij had geen moeder geen vader geen broers of zusters helemaal niemand die hem kon helpen! Alles wat hij weet moest hij zichzelf leren, want hier kennen ze geen maatschappelijk werkes, je krijgt eten drinken en ene plek om te slapen als je geluk hebt, niemand helpt je met de volgende stappen.

Ik was helemaal flabbergasted, HOE KNAP IS DAT?! Als je dat kunt en je zelf al die dingen kunt leren zonder steun van andere mensen en beseft wat goed is en verkeerd zonder dat iemand je dat ooit heeft geleerd?! Ik had het niet meer... Promise(een van de nigerianen) kwam inmiddels aan sluiten en knoopte ook een gesprek aan met de jongen, hij had het over onderdrukkers met veel geld die nu onder de grond liggen, dat hij zo veel beter was dan hun!! Hij was in leven hij had en goed hart en kon alles bereiken wat hij wou als hij er maar in geloofde. Promise staat er bekend om zijn indrukwekkende speeches. Ook al begon hij over het geloof te praten (en ik ben niet gelovig).

Later hoorde ik van de anderen die weer met anderen aan het praten waren dat eentje een opmerking maakte over dat hij aan het wachten was tot de wereld zou veranderen, waar iemand uit onze groep weer op reageerde: Hoezo?! De wereld veranderd echt niet! Iedereen moet voor zichzelf veranderen anders gebeurd er niks! Echt niet!

Toen kwam het afscheid, we konden wel zien dat ze wel dankbaar waren om met ons gepraat te hebben, dat ze iemand hadden gehad om mee te praten. En wat waren wij dankbaar dat zij op hun beurt onze ogen geopend hebben!

Terug in de bus hield ik niet meer, ik weet dat het allemaal niet zo indrukwekkend klinkt over een blog maar dat was het wel! Voor mij was het de eerste keer dat ik er echt mee in confrontatie was en natuurlijk weet je dat het gebeurd, dat het allemaal er is, maar je hebt er nooit oog in oog mee gestaan. En dat was eigenlijk mijn doel ook een beetje, tenminste voor mezelf. Dat ik eindelijk eens geconfronteerd word met die dingen! Ik heb de hele dag wel even moeten bijkomen en ben nogmaals zo dankbaar met onze groep, die hebben me zo gesteund!! Dankjulliewel!! J <3

We hebben thuis nog even over alles gepraat en hebben het die avond rustig gehouden, gewoon gezellig kletsen.

Heel veel Liefs Evelien